Blog

Het afgelopen voorjaar speelde de voorstelling ‘TheaterCafé OpStand Predikt De Revolutie!’. Een voorstelling die elke keer weer anders was. Verschillende acts, verschillend program bij elke voorstelling. Dat was tof! Nu die serie is gedaan, richt ik mijn bik op mijn aandeel in die voorstelling: “Eén Nieuwe Gedachte”. Tijd om er verder aan te bouwen. Wellicht iets eruit te gooien, andere elementen erin te brengen. Het mooie van vaker ‘hetzelfde’ spelen is, dat het helpt ontwikkelen van wat je doet. De basis is niet langer alleen wat je hebt geschreven, maar ook wat de laatste voorstelling tot dan je heeft geleerd. En zo is wat je doet op het toneel steeds in beweging. Elke keer net weer anders. Het leeft, het stroomt, het beweegt!

Een volgende stap. Ik werk op dit moment naar een eigen avondvullend programma toe. Basis voor dit (eerste!) soloprogramma is wat ik heb gedaan tijdens de voorstellingen van De Revolutie! En met dat als uitgangspunt kan het elke vorm en nieuwe inhoud krijgen…

Het is niet het enige project waarmee ik de planken op wil. Er is meer moois en spannends in het verschiet, ook in samenwerking met anderen. Zaken die nog op de tekentafel liggen, maar die roepen om vorm te krijgen. Daar werk ik met de grootste liefde aan. Daar word ik ontzettend blij van… Ik hou jullie op de hoogte.

Wat zou je mij graag zien en horen doen in het theater, en wat juist niet?

Op een ochtend werd ik wakker met bovenstaande titel in mijn hoofd. Ik vroeg me af wat het kon zijn en besloot op onderzoek uit te gaan. Theater, zoveel was wel duidelijk, maar hoe en wat precies? Ik vroeg verschillende theatermakers, literatoren en muzikanten mee te doen en met gedeeld enthousiasme is het project op de rails gezet: een parade op één avond op één podium met één thema: De Revolutie.

En iedereen vliegt het thema op geheel eigen wijze aan. Voor de een zit het in de dagelijkse irritaties, voor de ander is het een metafoor voor z’n eigen bestaan, en een derde vond al veel langer dat het tijd is de barricades op te gaan (die we dan wel even eerst moeten bouwen – en daar is dan weer een workshop voor)…

Op 17 april was de première in het Zeeheldentheater te Den Haag.

Enkele reacties van het premièrepubliek:

“Mooie voorstelling! Scherp en grappig!” / “Voortreffelijk!” / “Flabbergasted!” / “Mooie gedichten!” / “Briljant, goed te volgen, heel knap – wat een leuke avond!” / “Werd vanmiddag meegevraagd; blij dat ik dat spontaan heb gedaan!”

Meer informatie, zie pagina TheaterCafé OpStand… en de websites van de verschillende locaties waar we nog voorstelling gaan geven:

Donderdag 7 mei om 20.00 uur in De Kroepoekfabriek te Vlaardingen

Vrijdag 8 mei om 20.15 uur in De Nieuwe Regentes te Den Haag

Op vrijdag 15 mei om 20.00 uur in De Nieuwe Poort te Amsterdam-Zuid

Op zaterdag 16 mei om 20.30 uur in het Rietveld Theater te Delft

 

Tof je in ’t theater te treffen! Tot dan!

Hartelijke groet,

Anne-Tjerk

 

Ik heb een flinke weerstand tegen de kunstvorm ‘Übermalerei’. Mooie term voor het schilderen of tekenen over een foto of ander bestaand beeld heen. De Übermalereien die ik tot op heden zag, kon ik met de beste wil van de wereld niet verder brengen dan ‘een hoop verf waardoor het onderliggende beeld niet goed zichtbaar meer is’. Gebrek aan originaliteit overkomt iedereen wel eens. Ik ken het. Zelf heb ik gedurende een aantal jaren niet of nauwelijks geschilderd. Maar om dan maar tot Übermalerei over te gaan? Ik krijg dan het gevoel dat bepaalde vingeroefeningen, of de warming up in het atelier, ineens zijn opgewaardeerd naar de expositieruimte. Alles kan en alles mag in de kunst. Marcel Duchamps heeft dat meer dan 100 jaar geleden al laten zien.

En jij? Wat vind jij? Wat is kunst, en waar is geen kunst aan?

Vaak is het een berg 'Wichtigmacherei', dat praten over kunst. Er zijn kunstkenners die met een in de beeldende kunst nog niet bereikte abstractie spreken over kunstwerken. Soms is het zelfs verhelderend. Ik zal hier een bekentenis doen over 'praten over kunst'.

Ik heb laatst zelf uitgebreid over een eigen werk gesproken, en dat beviel me uitstekend. Op een avond in de Haagse Kunstkring heb ik uitleg gegeven over mijn doek 'Laten we dansen'.

 

< AFBEELDING >

 

Na jaren nauwelijks te hebben geschilderd heb ik dit jaar het penseel weer opgepakt. En ik ben begonnen met doeken te maken waarop verschillende werkelijkheden door elkaar lopen. Op het platte vlak meer is te zien dan één voorstelling. Sommige elementen lijken er geen deel van uit te maken, of te figureren naast het centrale beeld. Dit schilderij gaat over het zichtbare en het onzichtbare (het denken, energie), het grootste (het heelal) dat tevens het kleinste is (het atoom). Wij zijn allen energie en opgebouwd uit sterrenstof! Rechtsboven staat Ganesha, alsof hij geen deel uitmaakt van het 'eigenlijke' beeld. Ganesha is de Hindoestaanse god die met zijn slurf obstakels uit de weg ruimt voor de (innerlijke) reiziger. Hij staat aan het begin van nieuwe impulsen, nieuwe afslagen onderweg. Het teken links staat voor de klank 'ohm', de klank waarmee het universum is ontstaan. Onderaan, net uit het midden zie je een orbitaal atoommodel: het atoom als mini-planetenstelsel. De sprieten zijn dendrieten: uiteinden van de neurotransmitters, de lijnen van ons denken. Centraal in het beeld staat een dansmeisje, zij is één met het universum – de gelijkwaardigheid van massa en energie. Zij draagt het Andromeda sterrenstelsel in haar rok. Zij is het die ons uitnodigt: Laten we dansen!

 

Wat vind jij over praten over kunst? Helpt je dat een werk beter te begrijpen, vind je dat een werk 'voor zichzelf' moet spreken, of heb je er nog heel andere opvattingen over?