Vaak is het een berg 'Wichtigmacherei', dat praten over kunst. Er zijn kunstkenners die met een in de beeldende kunst nog niet bereikte abstractie spreken over kunstwerken. Soms is het zelfs verhelderend. Ik zal hier een bekentenis doen over 'praten over kunst'.
Ik heb laatst zelf uitgebreid over een eigen werk gesproken, en dat beviel me uitstekend. Op een avond in de Haagse Kunstkring heb ik uitleg gegeven over mijn doek 'Laten we dansen'.
< AFBEELDING >
Na jaren nauwelijks te hebben geschilderd heb ik dit jaar het penseel weer opgepakt. En ik ben begonnen met doeken te maken waarop verschillende werkelijkheden door elkaar lopen. Op het platte vlak meer is te zien dan één voorstelling. Sommige elementen lijken er geen deel van uit te maken, of te figureren naast het centrale beeld. Dit schilderij gaat over het zichtbare en het onzichtbare (het denken, energie), het grootste (het heelal) dat tevens het kleinste is (het atoom). Wij zijn allen energie en opgebouwd uit sterrenstof! Rechtsboven staat Ganesha, alsof hij geen deel uitmaakt van het 'eigenlijke' beeld. Ganesha is de Hindoestaanse god die met zijn slurf obstakels uit de weg ruimt voor de (innerlijke) reiziger. Hij staat aan het begin van nieuwe impulsen, nieuwe afslagen onderweg. Het teken links staat voor de klank 'ohm', de klank waarmee het universum is ontstaan. Onderaan, net uit het midden zie je een orbitaal atoommodel: het atoom als mini-planetenstelsel. De sprieten zijn dendrieten: uiteinden van de neurotransmitters, de lijnen van ons denken. Centraal in het beeld staat een dansmeisje, zij is één met het universum – de gelijkwaardigheid van massa en energie. Zij draagt het Andromeda sterrenstelsel in haar rok. Zij is het die ons uitnodigt: Laten we dansen!
Wat vind jij over praten over kunst? Helpt je dat een werk beter te begrijpen, vind je dat een werk 'voor zichzelf' moet spreken, of heb je er nog heel andere opvattingen over?